All lives matter?
In de afgelopen weken is er veel gebeurd. Na de Coronagolf zitten we nu volop in de afschuwelijke gebeurtenissen rondom de dood van George Floyd en de woede die hierdoor is ontstaan. De woede uit zich op allerlei manieren. Verbaal, fysiek, online en offline. Standbeelden worden omvergeworpen, mensen gaan elkaar te lijf en is er een stroom van kritiek op de gevestigde orde.
Ik schrik
We zijn allemaal gealarmeerd door wat er gebeurt in de wereld. Overal vinden protesten plaats en overal zijn mensen de straat op gegaan om hun stem te laten horen. Maar in hoeverre is dit alleen een symbolische actie? Laat je echt zien uit welk hout je gesneden bent? Of is dit een reactie op alle stress die Corona ons heeft opgelegd? Waren we medio maart en in april het nog met elkaar eens om meer vredelievend met elkaar om te gaan, en is dat nu verdwenen?
Want wat roepen we nu op en over ons af?
Laat ik meer dan duidelijk zijn. Geweld is verschrikkelijk en ik ben de eerste om discriminatie en racisme een halt toe te roepen. Vorig jaar heb ik met gelijkgestemden de Stichting TELT opgericht om arbeidsmarktdiscriminatie een halt toe te roepen. Wat blijkt? Iedereen vindt het een fantastisch idee. ‘Echt waar Ellen, GEWELDIG’. ‘Maar, we kunnen het zelf, hebben niets nodig’. Terwijl ondertussen de schandalen en voorbeelden zich blijven opstapelen.
Mohammed Ali
Prima hoor, maar tegelijkertijd schreeuwen de media moord en brand. Draait de politiek overuren en zijn we ervan overtuigd dat we allemaal het juiste doen. Op papier ja, maar wat brengen we uiteindelijk echt met elkaar tot stand? Ik zag net een video waarin Mohammed Ali vertelt hoe hij in 1960 (!) Olympisch kampioen zwaargewicht boksen was geworden en uit het restaurant in zijn woonplaats werd gezet. Hij vertelt alles met een lach, maar ondertussen is de boodschap helder: leuk dat je ons land vertegenwoordigt, maar we willen je niet bedienen. Het publiek lacht en de interviewer ook, want Mohammed kan het verhaal met verve en humor toelichten. Maar de boodschap is schrijnend. Eigenlijk willen we je niet.
9 jaar geleden
Stond ik op het podium bij de ABU om te praten over discriminatie. En daarbij vertelde ik dat we discriminatie kunnen aanvliegen over drie dimensies. De eerste dimensie gaat over de grondwet, de tweede dimensie is je morele kompas en de derde dimensie gaat over je portemonnee. En met name in die derde dimensie voelen we de pijn. Want wat als we geen mensen meer vinden die voor ons willen werken, omdat we discrimineren. Of, wat gebeurt er wanneer aan het licht komt dat jouw morele kompas inderdaad stuk is en je wordt geconfronteerd met je handelen. We zien het iedere dag. De media is genadeloos. En terecht.
Zet de volgende stap
Kennis is zoals altijd de eerste stap om te begrijpen en te veranderen. Wanneer mensen een gelijke kans hebben op de arbeidsmarkt, dan kan iedereen meedoen. Want, iedereen telt. En dan niet alleen omdat het nu hot is, of we nu er collectief over (moeten) nadenken, maar omdat we op een andere manier naar de wereld moeten gaan kijken. En dat begint bij educatie en inzicht.
Ellen van Hierden, directeur van artra en de Academy for Recruitment en initiatiefnemer van keesz. Ellen houdt van werk en met name van flexwerk. Zij is nieuwsgierig naar ontwikkelingen binnen de flexbranche en bericht hier graag over!